လူထုေဒၚအမာ – ေရးေဖာ္မႀကီးေရ သြားႏွင့္သလား …

 

လူထုေဒၚအမာ – ေရးေဖာ္မႀကီးေရ သြားႏွင့္သလား … (မုိးမခ) ၾသဂတ္စ္ ၂၅၊ ၂၀၁၅

ေရႊအျမဳေတ၊ အမွတ္- ၁၁၁၊ ၁၉၉၉ ေဖေဖာ္ဝါရီလတြင္ ေဖာ္ျပခဲ့သည့္ ေဆာင္းပါးျဖစ္ပါသည္။

ကြၽန္မသမီးက ‘ အေမ ေမာင္စြမ္းရည္က ဖုန္းဆက္ခုိင္းလုိ႔တဲ့၊ ကို္ေပါက္စည္ ဖုန္းဆက္တယ္။ ေဒၚခငမ်ဳိးခ်စ္ ဆံုးၿပီတဲ့။  နက္ ျဖန္ (၁၀) နာရီမွာ သၿဂိဳဟ္မွာတဲ့’ လုိ႔ ဇန္နဝါရီလ (၂) ရက္ေန႔ကေျပာေတာ့ ကြၽန္မစိတ္ထဲ ဟင္ခနဲျဖစ္သြားတယ္။
ကြၽန္မကုိ လြန္ခဲ့တဲ့ (၂) ရက္တုန္းကမွ အိမ္ေရာက္လာတဲ့ ရန္ကုန္ကမိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က ေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္ အခုတေလာ က်န္းမာေရး ေတာ္ေတာ္ေကာင္းေနတယ္လုိ႔ေျပာလုိ႔ ကြၽန္မက ဝမ္းသာခဲ့ေသးတာ။ ေကာင္းပါေလ့ ေကာင္းပါေလ့။ သူ႔ကို ဂ်ပန္ျပည္ေရာက္ ျမန္မာေတြက ဒီႏွစ္ကန္ေတာ့ၾကမလုိ္႔တဲ့။ ကြၽန္မကုိ တယ္လီဖုန္းနဲ႔သတင္းေပးၾကၿပီး ‘အေမ ေဒၚခင္ မ်ဳိးခ်စ္ကုိ က်န္းမာေအာင္ေနဖို႔ ေျပာေပးပါ၊ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ သူ႔ကို ႏွစ္ဆန္းေတာ့ ကန္ေတာ့လာၾကမွာ’ လုိ႔ အေျပာခုိ္င္းတာနဲ႔ ကြၽန္မက လူၾကံဳနဲ႔ သူ႔ဆီ သတင္းပုိ႔လုိက္ေသးတယ္။ ခုလုိ သူ႔က်န္းမာေရးေကာင္းလာတယ္ဆုိေတာ့ ဒါဆုိရင္ သူအိပ္ရာ ေပၚမွာ ထုိင္ၿပီးမ်ား အကန္ေတာ့ခံႏုိ္္င္မလားလုိ႔ ေအာက္ေမ့ၿပီး ဝမ္းသာေနမိပါတယ္။
ဝမ္းသာခဲ့တာမွ ၂ ရက္၊ ၃ ရက္ပဲ ရွိဦးမယ္။ ခုေတာ့ သူက ဆံုးၿပီတဲ့ေလ။ ေၾသာ္ … ေသျခင္းတရား ေသျခင္းတရား ဘာမွမၿမဲ၊ သူပဲ ၿမဲပါကလား။
သူရယ္၊ ေဒၚမာလာရယ္၊ ကြၽန္မရယ္၊ ေဒၚရီႀကိန္ရယ္၊ ေဒၚမီမီခုိင္ရယ္က တစ္ခုတည္း သမီးေတြ။ ၁၉၁၅ခု ဖြားေတြ၊ လပဲ ကြာၾကတာမုိ႔ လႀကီး လငယ္ေတြ။ ေဒၚႏုယဥ္ကေတာ့ ၁၉၁၆ခု ဖြား။ ဒါေပမယ့္ သူက ႏွစ္ဆန္းစမုိ႔ ကြၽန္မထက္ နည္းနည္းပဲ ငယ္တယ္။
ေဒၚႏုယဥ္က ကြၽန္မတုိ႔ အမ်ိဳးသမီး စာေရးဆရာေတြထဲမွာ ကဗ်ာစြမ္းတဲ့ သူေလ။ သူက ကဗ်ာတင္ ေကာင္းတာမဟုတ္ဘူး။ အိမ္ေထာင္ေရးလည္း ကြၽန္မတုိ႔အားလံုးထက္ ကံေကာင္းတယ္။ ခုထက္ထိ ဆရာတက္တုိးနဲ႔အတူ အသက္ (၈၀) ေက်ာ္ လင္စံုမယားဖက္ က်န္းက်န္းမာမာ စာေတြ ေရးေနၾကေသးတာမုိ႔ သူတုိ႔ကုိ သတိရတုိင္း မုဒိတာစိတ္နဲ႔ သာဓုေခၚမိပါတယ္။
ေဒၚမာလာကေတာ့ ကြၽန္မတုိ႔ စာေရးဆရာေတြထဲမွာ ရွားရွားပါးပါး ဟာသေႏွာၿပီး အတုိ႔အဆိတ္ အေထ့အေငါ့ အကလိစာမ်ိဳး ေရးစြမ္းတယ္။ ေဒၚမာလာရယ္၊ မရီႀကိန္ရယ္၊ ခင္သန္းျမင့္ရယ္၊ ေစာမံုညင္းရယ္က ကြၽန္မနဲ႔ တစ္ေက်ာင္းတည္းထြက္ေတြ။ ေဒၚမာလာက လြန္ခဲ့တဲ့ (၃) ႏွစ္ေလာက္က ဆံုးရွာၿပီ။
ေဒၚခင္မ်ဳိးခ်စ္နဲ႔ ေဒၚမီမီခုိင္တုိ႔က ကြၽန္မတုိိ႔ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးထဲ အဂၤလိပ္လုိ စာေရးႏုိင္တဲ့သူေတြေလ။ ေဒၚမီမီခိုင္က ကြၽန္မတုိ႔ အင္းလ်ားမွာ တစ္စားပြဲတည္း ထမင္းစားခဲ့ၾကတဲ့ အတန္းတူ ေက်ာင္းေနဖက္။ ခုေတာ့ က်န္းမာေရး ခ်ဳိ႕တဲ့ရွာလုိ႔ စာေတြအမ်ားႀကီး မေရးႏုိင္ရွာဘူး။ ကြၽန္မတုိ႔ ေဒၚခင္မ်ဳိးခ်စ္က သူ႔ထက္ ပုိေရးႏုိင္တယ္။ ကြၽန္မက အဂၤလိပ္လုိ ေရးေဖာ္ရ သူေတြကို သိပ္ေက်နပ္တာ။ သူတုိ႔အတြက္ ဝမ္းေျမာက္တယ္၊ ဂုဏ္ယူတယ္၊ ေက်းဇူးတင္တယ္ေလ။ သူတို႔ရွိတဲ့အတြက္ က်က္သေရရွိတယ္ မဟုတ္လား။
ေဒၚခင္မ်ဳိးခ်စ္ အဂၤလိပ္လုိ စာအေရးေကာင္းလို႔မ်ား ဦးခင္ေမာင္လတ္နဲ႔ အေၾကာင္းပါသလားေတာ့ မသိဘူူး။ သူ႔ေယာက္်ား ဦးခင္ေမာင္လတ္က ကြၽန္မနဲ႔ ဥပစာေကာလိပ္မွာ ေက်ာင္းေနဖက္သူငယ္ခ်င္းပါ။ သူက အဲဒီတုန္းကတည္းက အဂၤလိပ္စာ ေတာ္သူပါ။ ကြၽန္မတုိ႔က သူ႔ကို အဂၤလိပ္လုိ မွတ္စုထုတ္ခုိင္းေနက်။ သူ႔နာမည္က ကုိခင္ေမာင္လတ္ဆုိေပမယ့္ သူ႔အရပ္ႀကီး က အရွည္ႀကီးမုိ႔ တစ္ေက်ာင္းလံုးက သူ႔ကို ခင္ေမာင္လတ္လုိ႔ ဘယ္သူကမွ မေခၚၾကဘူး။ ‘အရွည္ႀကီး’ ပဲ ေခၚၾကတာပါ။
ေဒၚခင္မ်ဳိးခ်စ္နာမည္ကေတာ့ မခင္ျမတဲ့။ သူနဲ႔ ကြၽန္မနဲ႔က ေက်ာင္းတုန္းက မေတြ႕ခဲ့ဖူးဘူး။ သူက ဦးလွကို ကြၽန္မအရင္ သိတယ္။
သူန႔ဲကြၽန္မ စာေရးတဲ့ အမ်ဳိးသမီးအခ်င္းခ်င္းဆုိေတာ့ ငယ္ကတည္းက ခ်စ္ကြၽမ္းဝင္ပါတယ္။
ကြၽန္မက အသက္ (၆၇) နွစ္မွာ လူထုဦးလွဆံုးသြားေတာ့ မုဆုိးမျဖစ္တယ္။ ဦးခင္ေမာင္လတ္နဲ႔ ေဒၚခင္မ်ဳိးခ်စ္တုိ႔က အသက္ (၈၀) ေက်ာ္အထိ အုိေအာင္မင္းေအာင္ အတူေနရတယ္။ ေဒၚခင္မ်ဳိးခ်စ္ မမာမက်န္း ျဖစ္တယ္။ အိပ္ယာေက်ာကပ္ ျဖစ္ တယ္ဆုိေတာ့လည္း ဦးခင္ေမာင္လတ္က ကေလးေတြကို အဂၤလိပ္စာသင္ရင္း သူ႔ဇနီးကို ျပဳစုေနတာကလား။ ကြၽန္မက လူႀကံဳရွိတဲ့အခါ ေဒၚခင္မ်ဳိးခ်စ္ႀကိဳက္တတ္တဲ့  မႏၱေလး အစားအစာကေလးေတြ ပုိ႔ေပးတယ္။
ဒီလုိေနရင္းနဲ႔  တစ္ေန႔ေတာ့ ‘ဦိးခင္ေမာင္လတ္ ဆံုးသတဲ့’ ဆုိတဲ့ သတင္းဆုိးကုိ နာသံမၾကား၊ ဖ်ားသံ မၾကားရဘဲ ၾကား လုိက္ရတယ္။ ကြၽန္မစိတ္ထဲ ‘အိပ္ယာထဲလဲေနတဲ့သူက ဘာမွမျဖစ္၊ သူ႔ကိုျပဳစုေနတဲ့သူက ဆုံးတာတဲ့လား။ ေသျခင္းတရား မ်ားကလည္းေနာ္၊ ထင္တာမျဖစ္၊ မထင္တာျဖစ္တာကိုးလို႔ ေရရြတ္ရင္း ဦးခင္ေမာင္လတ္ႀကီးက ဘာျဖစ္သြားတာတဲ့တုန္း လုိ႔ေမးေတာ့ ရုတ္တရက္ျဖစ္ၿပီး ကြယ္လြန္ရွာတာပဲ၊ ႏွလံုးပဲထင္ပါရဲ႕လုိ႔ သိရပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္မက ေဒၚခင္မ်ဳိးခ်စ္အတြက္ စိတ္ပူသြားတယ္။ ဒီမိန္းမႀကီးေတာ့ ၾကာၾကာမခံေတာ့ဘူးလုိ႔လည္း ေအာက္ေမ့ လုိက္တယ္။ သူက အိပ္ရာေပၚက ယဲ့ယဲ့ အေနအထားကိုး။ ဒါေပမယ့္ အမ်ားသိၾကတဲ့အတုိင္းပါပဲ။ ေဒၚခင္မ်ဳိးခ်စ္က လူက သာ မမာတာပါ။ သူ႔အသည္းက မာပါတယ္။ သူက ႏွစ္ေပါင္း (၆၀) ေက်ာ္ ေပါင္းသင္းလာတဲ့ ခင္ပြန္း၊ သူ႔ကို ျပဳစုေနရင္း ရုတ္တရက္ ကြယ္လြန္ေပမယ့္ ႀကံ့ႀကံ့ခံပါတယ္။ သူ႔ျပဳစုမယ့္လူ ဦးခင္ေမာင္လတ္မရွိတဲ့ေနာက္ သူ (၂) နွစ္နဲ႔ (၆) လ အသက္ရွည္ေသးတယ္။
ေဒၚခင္မ်ဳိးခ်စ္ရဲ႕ သတၱိနဲ႔ ဗ်တၱိိကို ကြၽန္မက သိၿပီးသား၊ အထင္ႀကီးၿပီး ေလးစားၿပီးသားေပမယ့္ သူ႔ကို  ျပဳစုေနရွာတဲ့ လင္ တစ္ေယာက္လံုး အခုလုိ ျဗဳန္းခနဲေသသြားတာကို သူခံႏုိင္တယ္ဆုိေတာ့ သူ႔အသည္းမာပံုကို အံ့လုိ႔မဆံုးဘူး။
ဒါေၾကာင့္ သူ ၈၃ ႏွစ္ျပည့္ေမြးေန႔တုန္းက ကြၽန္မက ‘အသည္းမာတဲ့ ေရးေဖာ္မႀကီးေရ’ လုိ႔ ဆုိၿပီး  စာေရးလုိက္ေသးတယ္။ လက္ေဆာင္ကေလး ပုိ႔လုိက္ေသးတယ္။
သူန႔ဲကြၽန္မက ရန္ကုန္နဲ႔ မႏၱေလးမုိ႔ အေနေဝးၾကေပမယ့္ သူ႔သတင္းကို ကြၽန္မက မျပတ္တမ္း နားစြင့္ေနတာ။ ေရႊကူေမႏွင္းတုိ႔ ေမာင္စြမ္းရည္တုိ႔ကလည္း ႀကံဳတုိင္း ေဒၚခငမ်ဳိးခ်စ္သတင္း ကြၽန္မဆီပုိ႔ေနၾကတာ။ သူ မမာေနရွာတာ ၾကာၿပီပဲ။ သူ႔ကို သြား ၾကည့္လုိက္ရင္ ႏွစ္ေတြလေတြၾကာေအာင္ ခံႏုိင္မယ့္ ခံႏုိ္္င္ရည္ မရွိရွာေတာ့ပါဘူးလုိ႔ပဲ ထင္ၾကရတယ္။ ႏုိ႔ေပမယ့္ သူက သူ႔ေမြးေန႔ေတြကိ္ု  အိပ္ရာထဲကေနၿပီးက်င္းပခဲ့တာ ဘယ္ႏွ ႏွစ္မွန္း မသိိဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္မက သူ႔ကို သကၠရာဇ္ ၁၉၉၉ ခုထဲ (၂) ရက္ပဲ ဝင္ရေသးတယ္၊ သူက ဆံုးၿပီတဲ့။
ကြၽန္မတုိ႔ ျမန္မာမႈကေလးေတြ၊ ျမန္မာ့အေၾကာင္းကေလးေတြ ျမန္မာစာ မဖတ္တတ္တဲ့ အဂၤလိပ္စာဖတ္တဲ့သူေတြ ဖတ္ ႏုိင္ေအာင္ သူ မေရးေတာ့ဘူးေပါ့။ ‘ရွင့္ေနရာမွာ အစားဝင္မယ့္လူ မျမင္ေသးလုိ႔ ရွင့္ကို ႏွေျမာလုိက္ပါဘိေတာ့တယ္ ေဒၚ ခင္မ်ဳိးခ်စ္ရယ္’ ။ အဂၤလိပ္လုိ စာေရးႏုိင္တဲ့ ကြၽန္မတုိ႔ ျမန္မာစာေရးဆရာမႀကီးကျဖင့္ ဘဝနိဂံုး အဆံုးသတ္သြားၿပီတဲ့ေလ။
ေၾသာ္ … ႏွေျမာလုိက္ပါဘိေတာ့။
(ေရႊအျမဳေတ၊ အမွတ္- ၁၁၁၊ ၁၉၉၉ ေဖေဖာ္ဝါရီလ )