မုုိးဟိန္း (သားဂ်ာနယ္ေက်ာ္) - လမ္းကားဤသို႔၊ လူကား အဘယ္သို႔

 

 

 

 

 

 

မုုိးဟိန္း (သားဂ်ာနယ္ေက်ာ္) - လမ္းကားဤသို႔၊ လူကား အဘယ္သို႔

ဇန္န၀ါရီ ၅၊ ၂၀၁၄ (မိုးမခ)

 

လြန္ခဲ့သည့္ အႏွစ္သံုးဆယ္ေက်ာ္က ျဖစ္၏။

ကၽြန္ေတာ္သည္ တာေမြအ၀ိုင္းမွ ဂြတၱလစ္ေစ်းဘက္သို႔ ဦးခ်စ္ေမာင္လမ္းအတိုင္း ဆိုကၠားတစ္စီးျဖင့္ စီးလာသည္။ ေရွ႕တြင္ ျမင္ေနရေသာလမ္းမွာ လမ္းႏွင့္မတူ၊ ဤလမ္းတြင္ ဒယ္အိုး၊ ဒယ္ခြက္ၾကီးမ်ားခင္းထားသကဲ့သို႔ ခ်ိဳင့္လ်က္ခြက္လ်က္၊ ထန္းသီးလံုးမ်ား အေျမာက္ဆံလံုးမ်ား ျပန္႔က်ဲထားဘိသို႔ ခံုးခံုးလံုးလံုး၊ မိေက်ာင္းေက်ာေရခင္းထားသည့္အလား၊ အက္ကြဲေၾကာင္းမ်ားျဖင့္ အေတာ္ပင္ အက်ည္းတန္အရုပ္ဆိုးေသာ လမ္းျဖစ္၏။ ထု႔ိျပင္ ယာဥ္အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ လူအေထြေထြတို႔မွာလည္း ေခြကာခြင္ကာ၊ ယို႔ကာ ယိမ္းကာ၊ ျမင့္ကာ နိမ့္ကာျဖင့္ မရႈမလွ သြားလာေနၾကရသည္။

 

“ေတာက္… ဆိုးလိုက္တဲ့လမ္း၊ ဦးခ်စ္ေမာင္လမ္းတဲ့ေနာ္…. လူေတာ့ ဘယ္လိုေနမယ္မသိဘူး၊ ဦးခ်စ္ေမာင္ကို သိလား”

 

ေခၽြးေပါက္ေပါက္က်ေနေသာ ဆိုကၠားဆရာ၏ ေတာက္ေခါက္သံႏွင့္ သူ၏ စကားကုိ ရုတ္တရက္ ၾကားလုိက္ေသာအခါ ကၽြန္ေတာ့္မွာ မင္သက္မိသြား၏။ ထုိ႔ေနာက္ ရယ္ရႏုိးႏုိး။ မဲ့ရႏုိးႏိုးျဖင့္ ႏွစ္မ်ိဳးေသာ ေ၀ဒနာတုိ႔၏ စိုးမိုးျခင္းကို ခံလိုက္ရသည္။ အကယ္၍ တစ္ျခားအေၾကာင္းအရာ တစ္ခုခုကုိ ဆိုကၠားဆရာက ေျပာခဲ့ပါမူ ကၽြန္ေတာ္လည္း တစ္စံုတစ္ရာ ျပန္ေျပာမိပါမည္။ ယခုကား သူညႊန္းလိုက္ေသာ လမ္း၏ အမည္ရွင္မွာ ကၽြန္ေတာ္၏ ဖခင္ဦးခ်စ္ေမာင္ (ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ဦးခ်စ္ေမာင္) အမည္ႏွင့္ တူေနပါ၍ ကၽြန္ေတာ္ အဘယ္သို႔ ျပန္ေျပာရပါမည္နည္း။ ဂြတၱလစ္ဦးခ်စ္ေမာင္ကိုေတာ့ မသိ။ ကၽြန္ေတာ္သိေသာ ဦးခ်စ္ေမာင္ကား…. ေရွ႕တြင္ ေတြ႕ေနရေသာ လမ္း၏ အနိဌာရံုျမင္ကြင္းမ်ား ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီး ကၽြန္ေတာ္၏ စိတ္မွန္ျပင္၀ယ္ ၀ိုးတိုး၀ါးတား အရိပ္မ်ားႏွင့္ အသံဗလံမ်ား ေပၚထြက္လာၾကသည္။

 

တေရးေရးမွ တျဖည္းျဖည္းေပၚလာ

 

“မင္းေဖေဖအေၾကာင္း… မင္းေျပာရလိမ့္မယ္”

 

၁၉၆၁ ခုႏွစ္၊ ဧၿပီလ (၉) ရက္ေန႔တြင္ အမွတ္ (၈) ျပည္သာယာလမ္း၊ ေဘာက္ေထာ္ေနအိမ္၌ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ဦးခ်စ္ေမာင္ (၁၅ ႏွစ္ေျမာက္) အထိမ္းအမွတ္ပြဲ က်င္းပခဲ့သည္။ ညေန (၆) နာရီမွစ၍ အိမ္ေရွ႕ျခံကြက္လပ္တြင္ ခင္းထားေသာ စားပြဲမ်ားဆီသို႔ ဖခင္၏ မိတ္ေဆြသဂၤဟမ်ား တျဖည္းျဖည္း ေရာက္လာၾကသည္။ လူစံုေသာအခါ မိခင္က နိဒါန္းစကား၊ ေက်းဇူးစကားမ်ားေျပာၿပီး၊ ကၽြန္ေတာ္ဘက္သို႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္၏။ ေလးလံေသာ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ အသက္ (၁၉) ႏွစ္ရွိ လူငယ္တစ္ေယာက္ ပရိသတ္ေရွ႕ေမွာက္သို႔ ေရာက္သြားသည္။ မိခင္က ကၽြန္ေတာ့္ဖင္အေၾကာင္ငး ေျပာခိုင္းထားပါသည္။ ဘယ္သို႔ဘယ္၀ါဟု အမွာမရွိ။ ကိုယ့္အသိကိုယ့္ခံစားခ်က္နဲ႔သာ ေျပာေပေတာ့ဟု ဧည့္ခံပြဲမလုပ္မီ တစ္ညအလို၌ ကၽြန္ေတာ္သည္ အိပ္ယာထဲလွဲရင္း ဖခင္အေၾကာင္းေတြးၾကည့္ေနမိသည္။ မွတ္မိသည့္အရြယ္မွစ၍ ယခု (၁၉) ႏွစ္သားအရြယ္ထိ ကိုယ္သိသမွ်၊ ခံစားသမွ်ေတြကို ကိုယ္ေျပာတတ္သလိုပဲ ေျပာခ်လိုက္မည္ဟု ဆံုးျဖတ္ခဲ့သည္။

 

စာေရးဆရာ၊ သတင္းစာဆရာ၊ အႏုပညာသမားတုိ႔၏ မ်က္လံုးအစံုတုိ႔သည္ ေရွ႕တြင္ ရပ္ေနေသာ လူငယ္ေလးေပၚသို႔ စူးစိုက္လ်က္….

 

“ေဖေဖ့ကုိ ကၽြန္ေတာ္ စသိတာကေတာ့ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ၾကီးတစ္ခုကပါပဲ။ ဒီပံုထဲက လူဟာ ငါ့အေဖဆိုပါလား။ မ်က္မွန္ၾကီးနဲ႔ ေခါင္းေပါင္းၾကီးနဲ႔ ရႈတည္တည္ၾကီး၊ အဘိုးၾကီးတစ္ေယာက္နဲ႔ တူလိုက္တာ။ (ပန္းခ်ီဆရာၾကီး ဦးေငြကိုင္ေရးဆြဲခဲ့ေသာ ေဆးပန္းခ်ီပံု) အေဖကြယ္လြန္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္ဟာ သုံးႏွစ္၊ ေလးႏွစ္သားေလာက္ပဲ ရွိပါတယ္။ ဘာမွမသိ၊ စ သိတာကေတာ့ အိမ္မွာခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ အဲ့သည္ ပန္းခ်ီကားေတြက တစ္ဆင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကေလးပီပီ ေလွ်ာက္ေဆာ့၊ ေလွ်ာက္ဖြ၊ ေလွ်ာက္ေမႊရင္းနဲ႔ ဘီဒိုေတြထဲက စာအုပ္ေတြ ထုတ္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ လက္ေရးလွလွနဲ႔ အဂၤလိပ္လိုေရာ၊ ျမန္မာလိုေရာ အေပၚညာေဒါင့္စြန္းမွာ အမည္ထုိးထားတာေတြ၊ ေနာက္ၿပီး စာပိုဒ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ နီျပာတန္နဲ႔ အနီတစ္မ်ိဳး၊ အျပာတစ္မ်ိဳး မ်ဥ္းတားတာေတြ၊ ေဘးဘီကြက္လပ္မွာ လက္ေရးေသးေသးနဲ႔ မွတ္ခ်က္ေရးထားတာေတြ႕ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကေလးဆိုေတာ့ ဘာမွနားမလည္ခဲ့ပါ။ လူၾကီးေတြက အဲဒါ မင္းတုိ႔အေဖရဲ႕ လက္ေရးနဲ႔စာေတြပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ေအာ္… အေဖဟာ စာေတြအမ်ားၾကီးဖတ္ၿပီး၊ အမ်ားၾကီး မွတ္ပါလားလို႔ ကေလး သိသိခဲ့ရပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဖခင္ကုိ ရုပ္ပံုကားခ်ပ္မွတစ္ဆင့္ လက္ေရၚလက္သားအျဖစ္ သိရပါၿပီ။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ညီအစ္ကုိ အိႏၵိယရွိ StJoseph College (Darjeeling) က အျပန္ တစ္ေန႔မွာ မိခင္က ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္ကို ေခၚၿပီး၊ အဂၤလိပ္လို ေရးထားတဲ့ စာတစ္ေစာင္ကို ကုိယ္စီဖတ္ဖို႔ ထုတ္ျပပါတယ္။ “မင္းတုိ႔ အေဖ မေသခင္တုန္းက ေဆးရံုမွာ ေရးသြားတဲ့စာ၊ ကေလးေတြ အဂၤလိပ္စာ ဖတ္တတ္တဲ့ေန႔မွာ ေပးဖတ္ပါတဲ့”။ ေၾသာ္ အေဖ့ရဲ႕ ေသတမ္းစာပါလား။ ရင္ေသြးေတြအတြက္ ေရးခဲ့တဲ့စာ၊ အဂၤလိပ္လို ရိုးရိုးရွင္းရွင္းေလးနဲ႔ ဖတ္လို႔ရေအာင္ ေရးထားတာပါ။ စာပါ အေၾကာင္းအရာေတြကေတာ့ ေလာကမွာ လူေတာ္လူေကာင္း တစ္ေယာက္ျဖစ္ဖုိ႔ ၾကိဳးစားရန္၊ အေရးၾကီးဆံုးက ရိုးသားေျဖာင့္မတ္တဲ့ စိတ္ရွိဖို႔၊ ေနာက္ၿပီး ကိုယ့္ႏုိင္ငံကို ခ်စ္ၿပီး ႏုိင္ငံအတြက္ အက်ိဳးေဆာင္ရြက္ႏုိင္ဖို႔ဆိုတဲ့ အခ်က္ေတြပါပဲ။ Honesty, ability, character, duty… ဆိုတဲ့ စကားလံုးေတြကို ဗလာစာရြက္ တစ္မ်က္ႏွာထဲမွာပဲ ထပ္ခါထပ္ခါ သံုးစြဲေရးသားခဲ့ပါတယ္။ သည္တစ္ခါေတာ့ ဖခင္ကုိ စာအသြင္နဲ႔ ျမင္ရပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာလိုတာကေတာ့ ကေလးဘ၀အရြယ္မွာ ဖခင္ကုိ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ “ပန္းခ်ီေဖေဖ” “လက္ေရးေဖေဖ” “စာေဖေဖ” ရယ္လို႔ တစ္ဆင့္တစ္ဆင့္ သိမွတ္ခဲ့ျခင္းပါ။

 

ကၽြန္ေတာ္အရြယ္ရလာလို႔ ဖခင္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး မ်ားမ်ားစားစား သိရတာက “သူလိုလူ” ဆုိတဲ့ မိခင္ေရးတဲ့ စာအုပ္ဆီကပါပဲ။ ေမးစရာေပၚလာၿပီ။ “မင္းတုိ႔အေဖအေၾကာင္း မေျပာျပခဲ့ဘူးလားလို႔”။ ကၽြန္ေတာ့္မိခင္ဟာ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ အလုပ္ေတြနဲ႔ လံုးပမ္းရုန္းကန္ေနရတာမို႔ သားသမီးေတြကုိ ဖခင္အေၾကာင္း မ်ားမ်ားမေျပာႏုိင္ဘဲ ၾကံဳသလိုသာ ေျပာႏုိင္သူပါ။ သည္ေတာ့ အခုတစ္ခါ ဖခင္ကို သိရတာဟာ “အထုပၸတၱိေဖေဖ” အျဖစ္လို႔ ုဆိုရမွာေပါ့။

 

မိခင္ေျပာျပတဲ့ “သူလုိလူ” ဟာ သူ႕ရဲ႕ ခင္ပြန္း သူလိုလူပါပဲ။ ဖခင္ရဲ႕ ဘ၀နဲ႔လုပ္ရပ္ေပါင္းစံုကို ေဖာ္ျပထားတဲ့ေၾကးမံုအသြင္ပါ။ ေနာက္တစ္ခါ စာအုပ္ထဲက “သူလုိလူ”ကေနၿပီး အမ်ားေျပာတဲ့ “သူလိုလူ”အျဖစ္သို႔ ထပ္ဆင့္ထပ္ဆင့္ သိရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္စကားနဲ႔ ေျပာရရင္ “အမ်ားေျပာတဲ့ေဖေဖ” ေပါ့။ သတင္းစာေလာက၊ စာေပေလာက၊ ႏုိင္ငံေရးေလာက၊ အႏုပညာေလာက၊ စစ္ေရးေလာကမွာရွိတဲ့ ဖခင္ရဲ႕ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြ၊ မိတ္ေဆြေတြ၊ သံုးသပ္သူေတြကတစ္ဆင့္ သိရတာေတြပါ။ “သူလိုလူ”မွာပါတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြေရာ မပါတဲ့အေၾကာင္းအရာေတြေရာ စံုလုိ႔ပါပဲ။ အခ်ဳပ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဖခင္လူရိုးလူေျဖာင့္တစ္ေယာက္၊ အင္မတန္အနစ္နာခံသူတစ္ေယာက္ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဓာတ္ၾကီးမားၿပီး၊ ႏုိင္ငံအတြက္ စြမ္းစြမ္းတမံလုပ္ေဆာင္သြားသူတစ္ေယာက္၊ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားမႈကုိ မလိုလားဘဲ၊ ကန္႔လန္႔ကာေနာက္ကြယ္မွ အလုပ္လုပ္တာကို ျမတ္ႏုိးသူတစ္ေယာက္ စသျဖင့္ စသျဖင့္ သံုးသပ္ခ်က္ေတြပါ။ ဖခင္ဟာ ဘယ္လုိသတင္းစာဆရာ၊ စာေရးဆရာ၊ ႏုိင္ငံေရးသမား၊ မ်ိဳးခ်စ္ပုဂၢိဳလ္အေနနဲ႔ ရပ္တည္ခဲ့တာကိုလည္း ေျပာျပပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္အဖုိ႔မွာေတာ့ “အမ်ားေျပာတဲ့ ေဖေဖ”ထဲက အစြဲမက္ဆံုးအေၾကာင္းအရာဟာ “ဦးခ်စ္ေမာင္သည္ ရိုးသားေျဖာင့္မတ္သူတစ္ေယာက္၊ ႏုိင္ငံအတြက္ အနစ္နာခံၿပီး မ်ားစြာစြမ္းေဆာင္ႏုိင္သူတစ္ေယာက္”ဆိုတဲ့ ဂုဏ္ပုဒ္ပါပဲ။ ပညာ၊ ရာထူး၊ အဆင့္အတန္း၊ ဥစၥာဓနေတြကို “စံ” မထားဘဲ “ရိုးသားဂုဏ္” နဲ႔ “ၾကိဳးစားဂုဏ္”ေတြကို စံထးတဲ့ အခ်က္ပါပဲ။ နိဂံုးခ်ဳပ္ေျပာရရင္ လူအားျဖင့္ ဖခင္ေသသြားပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ လုပ္ရပ္အားျဖင့္ေတာ့ ဖခင္မေသပါဘူး။ ဖခင္လိုလူေတြ မ်ားမ်ား ေပၚလာပါေစ”။

 

ထိုလူငယ္သည္ သူ႕ဖခင္အေၾကာင္း အထက္ပါအတုိင္း ေျပာသြားခဲ့၏။ တိတ္ဆိတ္စြာ နားေထာင္ေနရာမွ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္လုပ္ေနေသာသူမ်ား၊ ေလးေလးနက္နက္ ေတြးေတာေနသူမ်ားသည္ ေရွ႕တြင္ရပ္ေနေသာ ဦးခ်စ္ေမာင္၏ သားငယ္အားၾကည့္လ်က္ အကယ္ပင္ ဦးခ်စ္ေမာင္တစ္ေယာက္ သူ႕ေနာက္ကြယ္မွ ရပ္လာဘိသကဲ့သို႔ ျမင္မိခံစားမိၾကေပမည္။ ေနာက္လတြင္ထြက္ေသာ ျမ၀တီမဂၢဇင္း၌ စာေရးဆရာသခၤါက “ဦးခ်စ္ေမာင္ (၁၅) ႏွစ္ေျမာက္ပြဲ” ႏွင့္ သူ႕သားငယ္ေျပာသြားေသာ စကားမ်ား ရင္ထဲတြင္ လြမ္းဆြတ္တမ္းတစြာ က်န္ရစ္ခဲ့ေၾကာင္း ေဆာင္းပါးျဖင့္ ေဖာ္ျပထားပါသည္။

ၾကံေတာသုသာန္မွ တစ္ခုေသာစာတမ္း

တစ္ခ်ိန္က ၾကံေတာသုသာန္ရွိ စာေရးဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၏ ဂူသို႔ ေရာက္ဖူးသူမ်ားသည္ ထုိဂူေျခရင္းဖက္တြင္ ထိုးထားေသာ စာတမ္းတစ္ခုကုိ ဖတ္ရႈမိၾကပါမည္။ စာတမ္း၏ဆိုလိုခ်က္မွာ “လူတစ္ေယာက္၏ သမိုင္းကို ထိုလူ၏ လုပ္ရပ္မ်ားက သက္ေသထူလိမ့္မည္” ဟူေသာ “အဘိဓမၼာစကားတစ္ရပ္” မွန္လိုက္ေလျခင္း၊ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဖခင္ဂူအား သြားကန္ေတာ့တုိင္း ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၏ ဂူေရွ႕မွျဖတ္သြားရပါသျဖင့္ ထိုစာတမ္းကို အၾကိမ္ၾကိမ္ျမင္မိပါသည္။ 

 

ရင္ထဲတြင္ ပဲ့တင္ရိုက္ေနေသာ ထိုစာတမ္း၏ စာလံုးမ်ား အာရံုထဲမွ မေပ်ာက္မီ မလွမ္းမကမ္းတြင္ရွိေသာ ဖခင္၏ ဂူဆီသို႔ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္သြားတတ္သည္။ “ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၏ စာတမ္းပါစကားနဲ႔ပဲ ေဖေဖ့ကိုု ဆန္းစစ္ၾကည့္ရင္” ဟူေသာ အေတြးသည္ ကန္ထဲသို႔ ပစ္ခ်လိုက္ေသာ ခဲတစ္လံုးေၾကာင့္ ေ၀့၀ိုက္က်ယ္ျပန္႔သြားေသာ ဂယက္လိႈင္းမ်ားပမာ….။ ဖခင္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ သိခဲ့ၾကားခဲ့ရေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားထဲမွ “ဘယ္လုပ္ရပ္ေတြဟာျဖင့္ သူ႕သမိုင္းကို စိုက္ထူမည္နည္း” ဟူေသာ အေမးပုစၦာျဖင့္ ဆန္းစစ္ျခင္းတစ္ရပ္ကုိ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ေတာင္းဆိုေနသည့္အလား၊ ၾကံေတာသုသာန္ရွိဂူမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ့္အျမင္မွာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီး တစ္ျခားေသာ အသြင္မ်ားေပၚလာေလလ်က္။

 

ခ်ိဳင္းေထာက္ႏွင့္လူတစ္ေယာက္

 

မ်က္ႏွာဖံုးတြင္ ဇာတ္ေကာင္ကို ခ်ိဳင္းေထာက္ႏွင့္ ေဖာ္ျပထားေသာ ေရႊလင္းယုန္၏ “သူ” ၀တၳဳကို ေႏွာင္းေခတ္က စာဖတ္ပရိသတ္မ်ား ေကာင္းစြာဖတ္မိၾကပါသည္။ စာေရးဆရာသည္ အဓိကဇာတ္ေကာင္ ဆရာ၀န္ျမင့္ေမာင္ သို႔မဟုတ္ ခ်ိဳင္းေထထာင့္ျမင့္ေမာင္အား စံထားအပ္ေသာ စိတ္ဓာတ္တို႔ျဖင့္ သြန္းေလာင္းခဲ့သည္။ ထို၀တၳဳကို ဖတ္ေသာ မ်ားစြာေသာ လူငယ္၊ လူရြယ္တုိ႔သည္ ကိုျမင့္ေမာင္၏ စိတ္ဓာတ္ႏွင့္သိကၡာ (Morale and Moral) ကို ေလးျမတ္ၾကည္ညိဳၾကကာ အနစ္နာခံျခင္း (Sacrafice)၊ အမ်ားအက်ိဳးေဆာင္ျခင္း (Altruism) ဟူေသာ ေလာကပါလတရားမ်ားကုိ ပြားႏုိင္ေအာင္ အားထုတ္ၾကသည္။ ဇာတ္ေကာင္ကိုစံထား၍ “ျမင့္ေမာင္” ဟူေသာ အမည္မွည့္ျခင္း၊ “ျမင့္ေမာင္” အမည္သို႔ ေျပာင္းလဲျခင္းမ်ား ေပၚထါက္လာသည္။ စာေရးဆရာဒါရိုက္တာၾကီး ဦးသုခသည္ ကုိျမင့္ေမာင္ကုိ စာအုပ္ထဲတြင္ ပုန္းမေနေစဘဲ၊ တစ္တိုင္းျပည္လံုးရႈျမင္ရန္ ေငြေရာင္ပိတ္ကားေပၚသို႔ ဆြဲတင္ပို႔လိုက္သည္။ ဤမွ်ပင္ စာေရးဆရာ၏ ကေလာင္သြားက လူငယ္ေတြစိတ္ထား၀တႎထားရွိတတ္ဖို႔ “သူ” ၀တၳဳျဖင့္ တုိက္တြန္းႏိႈးေဆာ္ခဲ့ရာ စာရိတၱမ႑ိဳင္အတြက္ ထမ္းရြက္ခဲ့ေသာ စာဆုိတစ္ဦးပင္။

 

မီးလွ်ံထဲမွကမၻာ

 

ဒုတိယကမၻာစစ္ၾကီး ျဖစ္ခါနီး မိုးလံုးတိမ္တုိက္ ေမွာင္မိုက္ေနခ်ိန္တြင္ “ကမၻာၾကီးပ်က္စီးလုနီးၿပီေလာ” ဟူေသာ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ဦးခ်စ္ေမာင္၏ သတင္းေဆာင္းပါးမ်ားသည္ စိုးတထိတ္ထိတ္ျဖစ္ေနသည့္ ျမန္မာျပည္သူမ်ားအား ကမၻာ့စစ္ေရးအေျခအေနအင္အားစုတုိ႔၏ အားျပိဳင္မႈ၊ ျဖစ္ေပၚလာႏုိင္မည့္ အေျခအေနစသျဖင့္ စသျဖင့္ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း မီးေမာင္းထုိးျပခဲ့သည္။ အျခားႏုိင္ငံမွ ႏိုင္ငံေရးပညာရွင္မ်ား၊ ၀ါရင့္သတင္းဆရာမ်ား၊ စစ္ေရးပါရဂူမ်ားႏွင့္ အျမင္က်ယ္သုေတသီတုိ႔သည္ ျဖစ္ေပၚလာမည့္စစ္ၾကီးႏွင့္ပတ္သက္၍ သံုးသပ္ခ်က္အမ်ိဳးမ်ိဳး တင္ျပခဲ့ၾကပါသည္။ ျမန္မာျပည္မွ သတင္းစာဆရာဦးခ်စ္ေမာင္က “ဒုတိယကမၻာစစ္ၾကီးသည္ ၁၉၃၉ ခု၊ စက္တင္ဘာလထက္ေစာ၍လည္း မျဖစ္ႏုိင္၊ ေနာက္က်၍လည္း မျဖစ္နုိင္” ဟု ရဲရဲေတာက္ ေဟာကိန္းထုတ္ခဲ့သည္။ ၎စုေဆာင္းတင္ျပခဲ့သည့္ အခ်က္အလက္မ်ားႏွင့္ ေဟာကိန္းအတိုင္း ကမၻာစစ္ၾကီးျဖစ္ခဲ့သည္။ ျမန္မာသတင္းစာဆရာတစ္ဦး၏ နက္ရိႈင္းေသာ အျမင္သည္ အဘယ္မွ် ေလ့လာမႈႏွင့္စိစစ္ႏုိင္မႈရွိျခင္း (Observation and Analysis Power) ကို ထင္ဟပ္ျပခဲ့ရာ တာ၀န္ထက္ပို၍ ေက်ပြန္သြားေသာ ျပည္သူ႕သတင္းစာသမားတစ္ေယာက္ဟု သတ္မွတ္ႏုိင္ပါသည္။

 

ကေလာင္စြဲ၍ တုိက္ပြဲ၀င္အံ့

 

နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရး၊ အမ်ိဳးသားလြတ္ေျမာက္ေရး၊ ဖက္ဆစ္ဆန္႔က်င္ေရး ခရီးတစ္ေလွ်ာက္တြင္ ျမန္မာ့အလင္း၊ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္၊ နဂါးနီ စသည့္ သတင္းစာႏွင့္ မဂၢဇင္းမ်ားတြင္ ေဆာင္းပါးမ်ား၊ ေ၀ဖန္စာမ်ား၊ အိတ္ဖြင့္စာမ်ားျဖင့္ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ဦးခ်စ္ေမာင္သည္ စိုးမိုးသူနယ္ခ်ဲ႕အစိုးရအား ကေလာင္ျဖင့္ အၾကိမ္ၾကိမ္ထိုးႏွက္ခဲ့သည္။ ပ်က္ရယ္ျပဳခဲ့သည္။ နယ္ခ်ဲ႕တုိ႔၏ ဥာဏ္နက္မ်ားကုိ ေဖာ္ထုတ္ၿပီး ရဲ၀ံ့စြာ ေ၀ဖန္ခဲ့သည္။ ကေလာင္သြားက လွံသြားထက္ ထက္ဆိုသလို တစ္ဘက္မွ ျပည္သူတို႔၏ မ်က္ေစ့ကို ဖြင့္ရင္း တစ္ဘက္တြင္ နယ္ခ်ဲ႕အစိုးရ၏ အရိႈက္ကုိ ထိုးႏွက္ရင္းျဖင့္ ဦးခ်စ္ေမာင္တစ္ေယာက္ နယ္ခ်ဲ႕အာဏာပိုင္တုိ႔၏ သတိေပးမႈ၊ အေရးယူမႈ၊ ဖမ္းဆီးျခင္းခံရျခင္းမွာ ဆန္းျပားဖြယ္ရာ အေၾကာင္းမရွိ။ “လိႈင္းပုတ္တုိင္းသာ ျပိဳရပါလွ်င္ ေက်ာက္ေဆာင္ဘယ္မွာ ရွိမည္နည္း” ဟူေသာ ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္၏ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကဲ့သို႔ ျပိဳလဲျခင္းမရွိဘဲ ကေလာင္စြဲ၍ မားမားမတ္မတ္ ရပ္တည္ခဲ့သည္။ ဂ်ပန္ေခတ္တစ္ေလွ်ာက္တြင္လည္း ဦးခ်စ္ေမာင္သည္ လွ်ိဳ႕၀ွက္စြာ ေတာ္လွန္ေရး ဆင္ႏႊဲခဲ့သည္။ မိမိ မိသားစုႏွင့္အတူ ဂ်ပန္တစ္ဦးႏွင့္ဖက္စပ္၍ အိမ္တစ္အိမ္တည္းတြင္ အတူေနရင္း ဂ်ပန္ဆန္႔က်င္မႈလုပ္ငန္းၾကီးကုိ ပိပိရိရိ လုပ္ေဆာင္ခဲ့သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ သခင္ျမ၊ သခင္သန္းထြန္း၊ သခင္စိုးစသည့္ ႏုိင္ငံေရးႏွင့္ စစ္ေရးေခါင္းေဆာင္မ်ား ေလ့လာသံုးသပ္ရန္ လွ်ိဳ႕၀ွက္မွတ္တမ္းမ်ား ေပးပို႔ခဲ့သည္။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ တျခစ္ျခစ္တကုတ္ကုတ္ ကေလာင္ႏွင့္ အလုပ္ရႈပ္ေနေသာ ဦးခ်စ္ေမာင္အား အတူေန ဂ်ပန္က ဘာလုပ္မွန္းမသိရွာ။ ခင္မင္ေလးစားစရာ သတင္းစာဆရာတစ္ေယာက္အျဖစ္သာ ျမင္ခဲ့သည္။ တစ္မိုးေအာက္မွာပဲ အသံတိတ္ ေတာ္လွန္ေရး ဆင္ႏႊဲေနသူတစ္ေယာက္မွန္း မသိလိုက္။ ကိုလိုနီနယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရးမွသည္ ဖက္ဆစ္ဆန္႔က်င္ေရးသို႔ ကေလာင္ဦးလွည့္ခဲ့ရျပန္သည္။ အသံတိတ္ ေတာ္လွန္ေရးသမားတစ္ေယာက္ပါလား။

 

အမယ္ဘုတ္ရဲ႕သူ႕ခ်ည္ခင္ ဘယ္သူငင္ပါ့မေလး

 

ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရး ဆင္ႏႊဲၿပီးေသာ ေနာက္တစ္ေန႔ ေတာ္လွန္ေရးႏွစ္ပတ္လည္ အထူးထုတ္အျဖစ္ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္တစ္ေစာင္လံုးတြင္ ဦးခ်စ္ေမာင္၏ ေဆာင္းပါးမ်ား ျပည့္ႏွက္လ်က္….။ (ထုိစာေစာင္အဆံုးတြင္ ဘယ္တုန္းကမွ မေဖာ္ျပခဲ့ေသာ သူ၏ ထုိးျမဲလက္မွတ္ကုိပင္ ထုိးျပထားသည္။) ဂ်ပန္ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေခၚလာသည္ဟူေသာ စြပ္စြဲခ်က္၊ အဂၤလိပ္အေပၚထားရွိသည့္ ျမန္မာမ်ား၏ သေဘာထား၊ ေတာ္လွန္ေရးလူငယ္မ်ား၏ ဆႏၵ စသည့္ ႏိုင္ငံေရး၊ စစ္ေရး၊ အမ်ိဳးသားေရးမ်ားမွအစ ကမၻာ့ေရးရာမ်ားတြင္ အျမင္အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ သေဘာထားအမ်ိဳးမ်ိဳး ကြဲလြဲေနၿပီး ေရွ႕ဆက္လုပ္ေဆာင္ရမည့္ လုပ္ငန္းမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ အဖံုဖံု ေတြးေတာၾကံဆေနပံုတုိ႔ကို ေဖာ္ျပထားကာ၊ ျပည္သူလူထုၾကား အျမင္ေထြးရႈပ္ျခင္း၊ တိမ္းေစာင္းျခင္းမ်ား မျဖစ္ေစဘဲ လြတ္လပ္ေရး ဦးတည္ခ်က္အတြက္ မွန္ေသာအျမင္၊ ရဲ၀ံ့ေသာသတၱိတုိ႔ျဖင့္ မမွိတ္မသံု ခ်ီတက္ရန္ ေရးသားေဖာ္ျပခဲ့ေပသည္။ ဤေဆာင္းပါးမ်ားမွာ ဦးခ်စ္ေမာင္ ေနာက္ဆံုး ေရးသားသြားေသာ ေဆာင္းပါးမ်ားျဖစ္သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက “ဒီလူဟာ လူရိုးလူေတာ္တစ္ေယာက္ဗ်။ က်ဳပ္တုိ႔ ရွင္းလင္းစရာေတြ ဦးခ်စ္ေမာင္ရဲ႕ ေဆာင္းပါးနဲ႔ပဲ အေတာ္ၾကီး ရွင္းသြားၿပီ” ဟု ေျပာခဲ့ေပသည္။ ဖ.ဆ.ပ.လ ဗဟိုဦးစိးအလုပ္အမႈေဆာင္တြင္ ပါ၀င္ေသာ ဦးခ်စ္ေမာင္ကုိ ႏုိင္ငံေရးသမားတစ္ေယာက္အျဖစ္ ျမင္ပါလွ်င္ ဘယ္လိုႏုိင္ငံေရးသမားတစ္ေယာက္အျဖစ္ ရပ္တည္ေနသည္ကို ေကာင္းစါာ သံုးသပ္ႏုိင္ပါသည္။ မိမိအေရး၊ မိမိအဖြဲ႕အစည္းအတြက္မဟုတ္ဘဲ ႏုိင္ငံေတာ္အေရးအတြက္သာ တကယ္ေရွ႕ရႈလုပ္ေဆာင္သြားေသာ “ကုိယ္က်ိဳးစြန္႔ ႏုိင္ငံေရးသမား” တစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။

 

တိုင္းသစ္ျပည္သစ္ တည္ေဆာက္လိုလွ်င္

 

“ယခုအခါ ကၽြႏ္ုပ္တို႔သည္ ႏုိင္ငံေတာ္သစ္ၾကီးတစ္ခုကုိ မီးဟုန္းဟုန္းေတာက္ေလာင္ေနသည့္ အပ်က္အစီးမ်ားအၾကား၌ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္လ်က္ရွိၾကေလသည္….” အစခ်ီေသာ “ႏုိင္ငံေတာ္သစ္သို႔” အမည္တပ္၍ စာတမ္းတစ္ေစာင္ ေရးသားခဲ့သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ တုိက္တြန္းမႈျဖင့္ ယင္းစာတမ္းကို ေရးသားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။​ ဤစာတမ္းကား ႏုိင္ငံေတာ္သစ္ကုိ တည္ေထာင္လိုသူမ်ား အထထူးသတိခ်ပ္ ေလ့လာမွတ္သားအပ္ေသာ စာတမ္းျဖစ္သည္။ ပထမျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္ၾကီးအား အေနာ္ရထာမင္းေစာ တည္ေဆာက္ခဲ့ရပံု၊ ဒုတိယျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္အား ဘုရင့္ေနာင္ေက်ာ္ထင္ေနာ္ရထာ၊ တတိယျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္အား အေလာင္းမင္းတရားၾကီးတုိ႔ တစ္ဆင့္ထက္တစ္ဆင့္ ထူးကဲျခားနားစြာ တည္ေဆာက္ခဲ့ရပံုတုိ႔ႏွင့္ လက္ရွိစစ္ၿပီး မ်က္ေမွာက္အေျခအေနတုိ႔ကို ေဖာ္ျပထားပါသည္။ ဤစာတမ္းျဖင့္ လာမည့္ ႏုိင္ငံေတာ္သစ္ၾကီးအား အဘယ္သို႔ ႏွလံုးမူလ်က္ျပည္သစ္ထူဖို႔ကို စာေရးဆရာသည္ ႏုိင္ငံထူေထာင္ေရးသမားတစ္ေယာက္အျမင္ (Stateman’s View) တင္ျပသြားခဲ့သည္။

 

ႏိုင္ငံေတာ္စ်ာပနတစ္ခု

 

ေရႊတိဂံုဘုရား ေတာင္ဘက္ရွိ ဦးဘရီဇရပ္တြင္ ႏုိင္ငံေတာ္လုပ္သား ဦးခ်စ္ေမာင္သည္ တိတ္ဆိတ္စြာလဲေလ်ာင္းေန၏။ မ်ားေထြေသာ ပရိသတ္ၾကီးက သူ႕အား ႏွေျမာတသသျဖင့္ ၾကည့္ေနၾကသည္။ ေသဆံုးခ်ိန္တြင္ ဦးခ်စ္ေမာင္အသက္ (၃၅) ႏွစ္သာ ရွိေသး၏။ ဦးခ်စ္ေမာင္၏ စ်ာပနအခမ္းအနားတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက “က်ဳပ္တုိ႔ေတာ့ လက္ရံုးတစ္ဖက္ ျပဳတ္သြားၿပီ… ” အစခ်ီ၍ ဦးခ်စ္ေမာင္ အေၾကာင္းမ်ားႏွင့္အဆံုးသတ္တြင္ “ဦးခ်စ္ေမာင္လို လူမ်ိဳးကိုေတာ့ ေျခလ်င္ပို႔သင့္ပါတယ္” ဟု ေျပာခဲ့သည္။

 

ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွစ၍ ဖ.ဆ.ပ.လ အဖြဲ႕၀င္မ်ား၊ သတင္းစာဆရာမ်ား၊ စာေရးဆရာမ်ား၊ ႏုိင္ငံေရးသမားမ်ား၊ အႏုပညာရွင္မ်ား၊ ရံုးသူရံုးသားမ်ား၊ ေဆြမ်ိဳးမိတ္သဂၤဟမ်ားႏွင့္ စ်ာပနပို႔ေဆာင္သူ လူထုၾကီးသည္ ဦးဘရီဇရပ္မွ ထြက္ခဲ့ကာ အသင့္ေစာင့္ေနေသာ ကားမ်ားေပၚသို႔ မတက္ေတာ့ဘဲ ဦးခ်စ္ေမာင္အား “ႏိုင္ငံေတာ္စ်ာပန” အျဖစ္ ေနာက္ဆံုးခရီး ၾကံေတာသုႆာန္အထိ ေျခလ်င္ပို႔ခဲ့ၾကသည္။ ဦးခ်စ္ေမာင္သည္ သီးျခားဇရပ္ေဆာင္တစ္ခုတြင္ အတန္းလိုက္ရွိႏွင့္ၿပီးေသာ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္၊ ဒုတိယဘုရင္ခံ ဆာေဂ်ေအေမာင္ၾကီး၊ ၀ံသာႏုဦးထြန္းရွိန္တို႔၏ ဂူမ်ားေဘးအစြန္ဆံုးေနရာသို႔ ေရာက္သြားလ်က္ “ေၾသာ္… အခုမွသာ ေအးေဆးစြာ ေမွးစက္ရေလၿပီေကာ” ဟု ခႏၶာကို အနားေပးလိုက္သည္။ (ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ ဦးခ်စ္ေမာင္လို အုတ္ဖိုသးေတြ ထပ္ေပၚလာပါေစ…)

 

မိုးဟိန္း (သားဂ်ာနယ္ေက်ာ္ )

၁၉၉၉ ခုႏွစ္၊ ဇန္န၀ါရီလထုတ္ ရတနာေျမမဂၢဇင္း

 

(ဆရာမိုးဟိန္း၏ အထက္ပါေဆာင္းပါးကုိ သီဟရတနာစာေပမွ ထြက္ေ၀သည့္ “ဂ်ာနယ္ေက်ာ္စီးဆင္းမႈ” စာအုပ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။ မ်က္ရႈအဖြဲ႕အေနျဖင့္ အြန္လိုင္းတြင္ ကူးယူေဖာ္ျပခြင့္ကုိ ကာယကံရွင္မိသားစုထံ ခြင့္ျပဳခ်က္ေတာင္းခံထားျခင္းမရွိပါ။ ဇန္န၀ါရီ ၁ ရက္၊ ၂၀၁၄ ခုႏွစ္တြင္ က်ေရာက္ေသာ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ဦးခ်စ္ေမာင္၏ (၁၀၂) ေျမာက္ေမြးေန႔တြင္ ဦးခ်စ္ေမာင္၏ ဂုဏ္ရည္အား ေအာက္ေမ့တသလြမ္းဆြတ္ျခင္းေၾကာင့္သာ တင္ျပလိုက္ရျခင္းျဖစ္ပါသည္။)

 

http://www.myatshu.com/2014/01/01/%E1%80%95%E1%80%AF%E1%80%AD%E1%81%8D-%E1%80%95%E1%80%AF%E1%80%AD%E1%81%8D-%E1%80%9E%E1%80%AD%E1%80%9C%E1%80%AC%E1%80%9B%E1%80%B1%E1%80%9E%E1%80%AC-%E1%80%A1%E1%80%AF%E1%80%90%E1%80%B9%E1%80%96/